Balans in het leven ontstaat door in beweging te blijven. Balans is niet statisch maar een dynamisch evenwicht, een cyclus. Het is als fietsen; je pedalen snel genoeg laten ronddraaien, zodat je niet valt maar vooruitkomt. In balans is een baboesjka-poppetje dat continu naar het midden terugveert. Of een tol, die zichzelf al draaiende corrigeert en centreert. Een gebalanceerd leven is als de seizoenen, altijd in verandering, maar wel volgens een evenwichtig patroon.

Tijdens deze rondleiding over balans, gebruikte ik als metafoor de cyclus van een klok. Het telkens weer opnieuw doorlopen van deze cirkel is hoe we als mens in balans blijven en ons ontwikkelen.

Tot zover het achterliggende framework. We begonnen de stadswandeling met een kop koffie en een potje Jenga in hotel-restaurant Bunk. Aansluitend deden we enkele spel- en ontspanningsoefeningen om uit het hoofd te stappen en te landen in het hier-en-nu. Daarna liepen we naar het Domplein.

Het Domplein is dé plek waar de geschiedenis van de stad Utrecht begon; het 12 uur moment. Bijna 2000 jaar geleden bouwden de Romeinen het castellum (fort) Trajectum op deze plek. Op het Domplein keer je letterlijk terug naar de eerste Utrechtse roots. De geschiedenis ligt daar stil en verborgen onder onze voeten.

Op het Domplein bezochten we de kelder van café Walden. In deze kelder zijn nog steeds de fundamenten, de vloer en pilaren van paleis Lofen zichtbaar. Dit was de plek waar keizers verbleven als zij de stad Utrecht bezochten. Door in die kelder onder het Domplein af te dalen, stap je letterljik terug in de tijd.

In de kelder las ik een oud verhaal voor over een jonge palmboom waarop een voorbijganger een steen legde. De last van de steen zorgde ervoor dat de kleine boom gedwongen werd diepe en sterke wortels te groeien. Later groeide deze palmboom uit tot de grootste en mooiste in de wijde omtrek (klik hier om het verhaal te lezen). Net als bij bomen, geven wortels ons als mens houvast en stevigheid. Zij vormen de basis voor gezonde groei.

Vanaf het Domplein liepen we langs de Oudegracht in zuidelijke richting. De Oudegracht met zijn werven vormt de eeuwenoude levensader van de stad Utrecht. In de cyclus zijn we aangekomen op 3 uur. De fase van creativiteit en inspiratie.

Op de werf en in een kleine werfkelder is beeldhouwatelier De Moerbei gevestigd. Daar werken eigenaar Jules Enneking en Laura Kok in de buitenlucht aan beelden van hout en steen. Op deze bijzondere plek luisterden we naar het verhaal van de kunstenaars. We kregen hiermee een beeld van een beroep waar inspiratie en creativiteit een belangrijke plaats innemen.

Deze plek waar creatieve vormgeving centraal staat, vormt een bijzonder contrast met de uitdagingen waar de gemiddelde manager mee geconfronteerd wordt. Creativiteit staat op gespannen voet met effectiviteit, planning en deadlines. Natuurlijk moeten kunstenaars ook plannen maken, oefenen en doorzetten. De cyclus moet doorlopen worden. Ook bij de werkplaats op de werf mislukken er projecten en verdwijnen er soms beelden in de gracht. Centraal in dit werk staat echter het creëren met hart en ziel.

We liepen verder naar het Agnietenklooster in de zuidelijke binnenstad. Dit klooster was lange tijd een ambachtsweeshuis. Een plek waar kinderen een beroep aangeleerd kregen. Hier stonden we stil bij de ‘doe-fase’ van 6 uur. Alles draait hier om actie en verantwoordelijkheid. Deze fase is waar we doelen proberen te bereiken door plannen en handelen. Een moment waar we in de huidige maatschappij veel tijd in doorbrengen.

Op het binnenterrein van het Agnietenklooster kregen we een mini-workshop van Karin Karis. Karin is oprichtster van Ki to Change en auteur van het boek ‘Je hoofd te lijf: van denken naar voelen’. In haar werk staat het verbeteren van veerkracht, stressbestendigheid en verbinding met jezelf en anderen centraal. In de fase van doen, deadlines en actie zitten we voornamelijk in ons hoofd. Daardoor negeren we de subtiele signalen van ons lichaam en verliezen het contact met onszelf (en met anderen).

Karin liet met behulp van enkele simpele oefeningen zien, dat een goede verbinding tussen hoofd en lichaam voor meer ontspanning zorgt en je tegelijkertijd sterker, betrouwbaarder en effectiever maakt. Herstel van de balans tussen hoofd en lichaam zorgt dat je beter kunt ontspannen, flexibeler wordt en dat de kans op een burn-out afneemt.

We liepen terug richting het centrum. Onderweg stopten we op het mooie Andreashof. Dit hofje was vroeger onderdeel van het Andreasklooster, het eerste katholieke ziekenhuis dat na de reformatie in Utrecht werd gebouwd. Op deze plek stonden we stil bij het 9 uur-moment, de fase van loslaten en overgave.

Het klooster is vernoemd naar de heilige Andreas, de eerste van de apostelen en broer van Petrus. Andreas werd net als Jezus veroordeeld tot dood door kruisiging. De apostel koos echter voor een diagonaal kruis, omdat hij zichzelf niet met Jezus wilde vergelijken. Toen Andreas naar het kruis werd geleid sprak hij tot zijn volgelingen: “Ik heb al lang naar dit gelukkige uur uitgekeken en heb dit al lang verwacht. Het kruis is ingezegend door het lichaam van Christus dat eraan heeft gehangen”.

Andreas verheugde zich op het einde. Het is misschien een extreem voorbeeld, maar loslaten vormde voor Andreas geen enkel probleem. Sterker nog, hij verheugde zich erop, ondanks de pijn die het met zich meebracht. Zelfs toen de veroordeling, uit angst voor een volksopstand, werd ingetrokken, wilde Andreas aan het kruis blijven hangen om te sterven.

Na de rondleiding was het tijd om afscheid te nemen van de groep. Voor mij persoonlijk was deze rondleiding een pittige uitdaging. Ik had te veel verhalen, plekken en thema’s ingepland. Begrenzing en loslaten is mijn uitdaging zeg maar. Maar op het eind was cirkel wel weer rond. Niet perfect rond, maar rond genoeg om in balans te blijven.

Gebruikte boeken

Radical Brilliance (2019)- Arjuna Ardagh

De Creatiespiraal (1998)- Marinus Knoope

Wortelen (2013)- Anselm Grun

Boek van de Levensmissie (2014)- Willlem Glaudemans

Je Hoofd te Lijf (2016) - Karin Karis

De Lichtheid van het Loslaten (2005) - Ruediger Dahlke