Vier jaar geleden werd de Croeselaan opnieuw ingericht. Het moest de groenste straat van Utrecht worden, met verkeersborden van bamboe, dimbare led-verlichting en een fietspad van een duurzaam materiaal (RaMaC). Het fietspad zou hierdoor dubbel zolang meegaan (30 jaar) als een ‘gewoon’ fietspad.

Echter, tegen een week matige nachtvorst bleek het fietspad niet bestand. De toplaag raakte door de kou flink beschadigd en verpulverde tot grind. Het fietspad moest opnieuw worden aangelegd, dit keer gewoon van beton.

De eerste fietsstraat van Nederland was de Burgermeester Reigerstraat in Utrecht-Oost. Halverwege de jaren negentig werd deze straat opnieuw ingericht, met als uitgangspunt dat auto’s daar te gast waren. Een betonnen drempel in het midden van de weg scheidde de twee weghelften van elkaar. Daarbij werd de rijbaan zo smal gemaakt, dat het voor auto’s onmogelijk was om fietsers in te halen. Op deze manier moest de automobilist zijn snelheid aanpassen aan het fietsverkeer.

Het ontwerp zorgde echter al snel voor gevaarlijke situaties. Ik fietste vroeger regelmatig door de Burgermeester Reigerstraat en kwam dan vaak terecht achter een bus die bijna stapvoets reed. Voor de bus fietste een persoon die niet sneller kon (en zich verschrikkelijk opgejaagd voelde door de bus). De ongeduldige groep fietsers achter de bus groeide steeds groter en begon aan riskante inhaalmanouvres. Als je haast had, probeerde je namelijk je fiets over de middendrempel heen te wippen en de bus (al spookrijdend) in te halen. Vaak kwam er dan net een auto van de andere kant en moest je jezelf razendsnel in veiligheid brengen. Het was gevaarlijk, bleek geen succes en na een half jaar werd de fietsstraat weer een gewone straat.

Deze innovatie ligt net over de gemeentegrens in de buurt van Houten. Zo’n 20 jaar geleden werd de brug met een fietspad over de A27 voorzien van een windscherm. Het was een proeftraject ‘Beschut fietsen’ in het kader van het Masterplan Fiets. Een 300 meter lang windscherm moest fietsers beschermen en tegenwind met 60 tot 70 procent doen afnemen. Het scherm werd opgebouwd uit prefab-modules die gemaakt waren uit een raamwerk met flexibel invulmateriaal. De kosten van het windscherm bedroegen 500 gulden per strekkende meter.

Het effect was echter minimaal. Uit de evaluatie kwam naar voren dat er ‘wel enig effect was, maar dat fietsers dat nauwelijks bemerkten’. Net als de FLO-meetpaal is ook het windscherm nog altijd aanwezig. “Het staat er vermoedelijk nog, omdat niemand het heeft weggehaald,'' aldus een woordvoerder van het Fietsberaad in Utrecht, kenniscentrum voor fietsinnovatie. Bron